For Micha with love

Καλημέρα κόσμε όμορφε! Η χθεσίνη υπόσχεση που έδωσα στη Μιχαέλα πρέπει να πραγματοποιηθεί! Δεν ξύπνησα με την πιο καλή διάθεση, ωστόσο έχω ένα προαίσθημα πως η μέρα θα είναι πολύ ωραία ανεξάρτητα από το σωρό ασκήσεων στα μαθηματικά.. Ας ξεκινήσω, λοιπόν, απ'τα της Παρασκευής! Δεν υπάρχει πιο τέλειο πράγμα απ'το να είσαι με μια απ'τις κολλητές σου και να τρώτε παγωτό σε αυτό το μέρος (και συγκεκριμένα στο σημείο) που μια καλοκαιρινή μέρα είχε γίνει η απροσδόκητη γνωριμία!!! Μια γνωριμία που αλλάξε την πορεία των πραγμάτων από τότε που αρχίσαμε το λύκειο :) και το θέμα όπως καταλαβαίνεται δε θίγεται περεταίρω! Και μιας και αναφέρθηκα σε αυτές τις εμπειρίες... κοιτάζω το φεγγάρι, τον Άγιο Κωνσταντίνο όπου ο ουρανός  μέσα απ΄τα δέντρα φαίνεται πάντα πιο φωτεινός, ακόμη και την πιο μουντή και σκοτεινή μέρα του χειμώνα.. το δροσερό αέρα, τις μαλακίες που κάνουμε με τη Μαρία κάθε φορά που χωρίζουν οι δρόμοι μας για να πάει η καθεμία σπίτι της.. , τη βλάχικη παραλλαγή των τραγουδιών απ΄τα ξύλινα σπαθιά (εντάξει το έχουμε ξεφτιλίσει) και νιώθω αυτήν την ευεξία του καλοκαιριού που καθυστερεί τόσο πολύ...

Μόλις και το τονίζω.. μόλις τελειώσουμε τις εξετάσεις, είμαι με τις βαλίτσες μου κατασκήνωση!!! Θέλω να χορεύω όλη μέρα χωρίς να νοιάζομαι για τίποτα, να ξενυχτάμε κάθε βράδυ όλες μαζί λέγοντας ιστορίες της ζωής μας.. και τρώγοντας κεφτέδες μαζί με σοκολάτα (μπλιααααααααααξ), να μυρίζουμε όλη την ώρα σαλάμι σαν τις εγκυμονούσες ενώ ίχνος απ'αυτό δεν υπάρχει στη σκηνή, να κυκλοφορούμε με μακριές μπλούζες μόνο λανσάροντας χίπι στάιλ, να βάζουμε τα μικρά κοριτσάκια με αυτά τα μαλακά χεράκια να μας κάνουν μασάζ, να μην ακούω λάιβ τις φωνές των γονιών μου μόνο μέσω τηλεφώνου, να μας ρουφάει τα μάγουλα ο κούκλος εμψυχωτής μας ;) , και φυσικά θα γούσταρα πολύ να ερθεί και ένα παλικάρι (καν'τα δυο, και για τη φίλη μου)... :ΡΡ   Αλλά και να ξαναβρεθώ μπροστά απ'αυτή την εικόνα, οποιαδήποτε ώρα της μέρας..

Και αυτή η βδομάδα επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις! 1ον) θέλουμε να πάμε κότσιρα... 2ον) δε θέλω να πάρω βαθμούς :(  3ον) θα στείλω επιτέλους γράμμα στο ευάκι 4ον) το Σάββατο παίζει "να μείνω στο σπίτι μιας φίλης" :Ρ  Απ'ό,τι καταλαβαίνετε αναγνώστες, τα συναισθήματα που επικρατούν είναι ανάμεικτα... ωστόσο δεν έχουμε παρά να σκεφτόμαστε θετικά και να ονειρευόμαστε ;)

Να λυτρωθώ!

Μεσημέρι! Όρεξη μηδέν... Αρκετό διάβασμα και άσχημες σκέψεις..  μόλις συνειδητοποιώ πως πρέπει να πάρω λίγο τα πάνω μου, εφόσον υποστηρίζω πως είμαι πνεύμα θετικής ενέργειας..:Ρ Απλά δυσκολεύομαι γιατί τα προβλήματα είναι αρκετά! Γενικότερη απογοήτευση με το σχολείο, λησμονιά μιας φίλης (απ'την οποία λάβαμε σήμερα γράμμα), απογοήτευση από πρόσωπα που θεωρούνται πιο κοντινά, συνεχείς λεκτικές μάχες με γονείς! Σήμερα συζητούσα με την Έλενα στο διάδρομο για τα συνηθισμένα φιλοσοφικά θέματα που πάντα μένουν χωρίς απάντηση... ή έστω υπάρχουν πολλές απαντήσεις αλλά καμμία δε φαίνεται να υπερνικάει την άλλη ή ο άνθρωπος γενικότερα δεν έχει το σθένος να καταλήξει σε ξεκάθαρα συμπεράσματα! Και τώρα μου έρχονται στο μυαλό αυτοι οι στίχοι ¨δεν ξέρω που πατώ και που πηγαίνω" ! Και η Έλενα όπως φαίνεται έχει  διαφορετική αντίληψη από εμένα καθώς όλα τα αντιμετωπίζει πιο απλοϊκά και χωρίς ιδιαιέτερες αναλύσεις και σοφίσματα.. Έτσι μου λέει πως όλα αυτά είναι φυσιολογικά στη συγκεκριμένη φάση της ζωής. Η εφηβεία είναι υπαίτια για κάθε κυκλοθυμία..  Και αυτό δεν το πιστεύω, ούτε το καταλάβαίνω! Νομίζω πως θα μείνω αιώνια κυκλοθυμική και  θυμώνω σε σημείο που είμαι έτοιμη να σκάσω κάθε φορά που μου λένε πως η τάδε συμπεριφορά μου ή αντίληψή μου οφείλεται στο γεγονός πως περνάω την εφηβεία μου.. Αυτή η κλασσική ατάκα των γονιών  με υποβαθμίζει και δε μου αφήνει περιθώρια να γίνομαι περισσότερο διαλλακτική και συζητήσιμη. Τέλος πάντων αρκετά έθιξα το θέμα των γονιών..  Η Κλείω θα κάνει τατουάζ και έχω πορωθεί άσχημα και εγώ.. Παρόλο που κατακρίνεται απ'τους περισσότερους με τις κλισέ επιφυλάξεις περί υγείας και αναθεώρησης μιας πιθανής παρορμητικής πράξης.. εγώ πιστεύω πως είναι σύμβολα που στολίζουν το σώμα και είναι ιδιάιτερα όμορφα γιατί χαρακτηρίζουν το άτομο (αν και είναι επίκτητα). Βασικά είναι τέχνη και όποιος δε μπορεί να το κατανοήσει, μάλλον βαδίζει με λανθάνουσες και μεταδιδόμενες  προκαταλήψεις.. Απλά πρέπει να αποφασίσει κανείς ποιο σχέδιο τον χαρακτηρίζει απόλυτα.. και όχι να βασιστεί σε κάτι πολυφορεμένο και μέσα στα πλαίσια "hey! i'm hipster" (όπως λέμε και με δυο κοπελιές).

Αν μπορούσα να γράφω, δε θα τέλειωνα τόσο σύντομα αλλά δυστυχώς έχω και άλλες υποχρεώσεις που με κάνουν να πλήττω.. και η αλήθεια είναι πως βαριέμαι αφάνταστα.. Μια επιθυμία που πρόσφατα προστέθηκε στη λίστα και η σκέψη της βοηθάει το μυαλό να δραπετεύσει απ'τα καθημερινά δρώμενα είναι μια εξόρμηση σε κάποια παραλία (στο νότο κατα προτίμηση, με την παρουσία sleeping bag).

Χαμογέλα, μπορείς! ;) 

Δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει!

Ξυπνάω 7.28! Τινάζομαι, ανοίγω την ντουλάπα και φωνάζω "Δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει!". Μπαίνει μέσα η μητέρα με μια έκφραση απορίας και ένα μάγουλο να προεξέχει λόγω της οδοντόβουρτσας  καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια να μου σπάσει τα νεύρα! Τι μπορεί να μου συμβαίνει δηλαδή; Το ότι ξυπνάω και ετοιμάζομαι για να πάω στην καταδίκη μου; Το γεγονός πως όλη η θετική ενέργεια των διακοπών θα εκμηδενιστεί μόλις αντικρίσω αυτά τα πολυαγαπημένα πρόσωπα κάποιων καθηγητών και μαθητών; Το ότι αδιαθέτησα ή το ότι δε θα μπορώ να σείρω τα πόδια μου και νιώθω πως τα μάτια μου αδυνατούν να κρατηθούν ανοικτά ίσαμε λίγα δευτερόλεπτα;

Πραγματικά την ώρα του μαθήματος θα με χαρακτήριζα ζωντανή νεκρή κατά τον Γουίλι.. Και το δράμα ξεκίνησε από τότε που τα παιδιά άρχισαν να τσακώνονται για το αν κάναμε ποδαρικό στην τάξη! Και από ό,τι φαίνεται κάποιος γρουσούζης μπήκε με το αριστερό αφού καλά-καλά δεν προλάβαμε να πούμε μια καλημέρα και τα ανερχόμενα τεστ ήταν το πρωτεύον θέμα συζήτησης! Εκτός αυτού, αύριο ,όπως μας διευκρίνισε στο διάλειμμα η καλή μας καθηγήτρια, γραφουμε διαγώνισμα στην άλγεβρα και προφανώς σώμα και μυαλό διστάζουν να υποστούν αυτό το μαρτύριο!

Δεν είμαι γκρινιάρα απλά έχω ανάγκη από λίγη ελευθερία..! Σε όλους τους τομείς.. Επιπλέον εχώ στο μυαλό μου πολύ πιο σημαντικά θέματα που αφορούν πιο προσωπικές καταστάσεις και κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια να ανταποκριθώ! Πώς μπορώ να συνεχίσω να διαβάζω ενώ η Εύα είναι στενοχωρημένη που θα πρέπει να προσαρμοστεί σε ένα τελείως άγνωστο και μη γνώριμο σε αυτήν περιβάλλον, το καινούριο της σχολέιο! (Παρ'όλα αυτά, αν το διαβάζεις αυτό Ευάκι, είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις γιατί είσαι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρω!). Και επείδη πρέπει να σταματήσω να φλυαρώ και να πάω να συνεχίσω με εξισώσεις θα υποβάλλω εν συντομία κάποια ερωτήματα που με βασανίζουν τελευταία! Υπάρχουν όρια στις σχέσεις των ανθρώπων; Υπάρχουν τίτλοι για αυτές; Ο καθένας μπορεί να λειτουργεί με όποιον τρόπο θέλει, αλλά όλα έχουν ένα όνομα και όταν συγχέουμε τόσο εύκολα τα πράγματα, όχι μόνο δε μπορούμε να παραδεχτούμε την πραγματικότητα αλλά ίσως μια δόση ανωμαλίας του χαρακτήρα να κρύβεται πίσω από κάθε ενέργεια μας.. Άλλο φιλία και άλλο έρωτας.. εξού και η διαφορετική ονομασία! Αν δε μπορείς να το αναγνωρίσεις αυτό είσαι δειλός.. φοβάσαι να ερωτευτείς, φοβάσαι να πληγωθείς και φοβάσαι να ζήσεις.. υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική της ηλιθιότητας! Για του λόγου το αληθές όλα είναι στο παιχνίδι! Το μόνο σίγουρο είναι πως δε βαριόμαστε ;)  Υ.Γ: Οι παραπάνω συλλογισμοί πηγάζουν απ'τη ζωή μιας γνωστής μου η οποία με έχει συνεπάρει ιδιαίτερα για κάποιον ανεξήγητο λόγο!

Όποιος με αγαπάει ας κάνει μια ευχή να γράψω καλά στο αυριανό διαγώνισμα.. όποιος δε με αγαπάει είναι υπαίτιος για την πιθανή αποτυχία μου! Εγώ είμαι αθώα και ξεκαθαρίζομαι! ΜΑΜΑΑΑ!!!

Και θέλω να ξέρεις πως μου άρεσε πολύ αυτή η στιγμή!

Adios :)

Ψυχαναγκασμοί και όνειρα!

Καλημέρα! Εχώ καιρό να αναρττήσω κάτι και μου έχει λέιψει η διαδικασία.  Ας δώσω το χρονικό και τοπικό πλαίσιο προκειμένου να ενεργοποιήσω τη φαντασία σας:Ρ Περίοδος διακοπών Χριστουγέννων στο δωμάτιό μου με φασκόμηλο-αφού ο λαιμός μου είναι στα χειρότερά του). Μόλις μίλησα στο τηλέφωνο με τον αγαπημένο μου Γουίλι^^ Δυστυχώς έχω ένα κακό προαίσθημα και παρόλο που παριστάνω την αμερόληπτη, βασανίζομαι αδίκως! Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο στο ΜΟΝΙΤΟΡ σχετικά με τις ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές! Δίνοντας, λοιπόν, μια προσωπική πινελιά θα αναφερθώ στα εξής: αν το δωμάτιό μου δεν είναι τακτοποιημένο δε μπορώ να συγκεντρωθώ και να διαβάσω, έχω νεύρα όταν φοράω ασιδέρωτα ρούχα, νιώθω πως τα μαλλιά μου είναι λαδωμένα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και λούζομαι συνέχεια, και γενικότερα με διακατέχει μια τελειοθηρία η οποία με εμποδίζει απ'το να λετουργώ χαλαρά. Αναγνωρίζοντάς την ως κλισέ και ρομαντική, το άρθρο προτείνει για πανάκεια την αγάπη! Ανταλλαγή, λοιπόν αγάπης με ψυχαναγκασμούς... Έτσι φαίνεται πως ένα απλό χαμόγελο μπορεί να αλλάξει την πορεία της συνηθισμένης ημέρας σου καθώς και τις βλέψεις σου, ένας τσακωμός με την κολλητή σου μπορει να καταλήξει σε μία επισφράγιση παντοτινής φιλίας (όσο τραγικό και αν ακούγεται), ένα κέρμα που θα δώσεις σε ένα πλανόδιο μουσικό ή κάποιον φτωχό να του προσφέρει κάτι για να χορτάσει.. Μέσα από αυτές τις απλές πράξεις λοιπόν το άγχος που συνοδεύει εκ γενετής τον άνθρωπο μειώνεται, το μυαλό δε βρίσκεται προσκολλημένο σε ανούσια μικροπράγματα, η ζωή κυλάει ομαλότερα και οι στιγμές για να θυμάσαι πληθαίνουν ικανοποιητικά!

Παρατηρώντας ακόμη και τους μεγαλύτερους βλέπω πως η καθημερινότητα, το γραφείο, οι καφέδες και τα τσιγάρα δεν τους προσφέρουν τίποτα περισσότερο από πρόωρη γηρατειά, άγχος, έλλειψη φαντασίας και ονείρων και εξιδανίκευση του χρήματος ως αξία όλων των εποχών!!! Κατανοώ βέβαια πως ο άνθρωπος πρέπει να είναι συνειδητοποιημένος, να έχει προνοήσει πρωτύτερα για το μέλλον του προκειμένου να ζει αξιοπρεπώς (έως πλουσιοπάροχα κατά τις σημερινές αντιλήψεις), όμως τελικά ο καθείς αναζητεί απλά πράγματα για να ευτυχίσει στη ζωή! Και πιστεύω πως όλοι αν ήμασταν παρατηρητές των ζωών μας από ψηλά ίσως να αλλάζαμε τα πάντα και να τολμούσαμε κάτι εξωφρενικό και παράλογο... Τελικά ίσως το πρόβλημα που προκύπτει στη συνέχεια είναι πως ο άνθρωπος δεν εκτιμάει και δε μπορεί να αναγνωρίσει την αγάπη!

Έχω καταντήσει όμως κάπως κουραστική εφόσον μιλώ διαρκώς για συναισθήματα και μελοδραματισμούς και με σκοπό να μη χαρακτηριστώ υπερβολικά ευαίσθητη και συναισθηματική, θα παραθέσω ένα άλλο θέμα που με έχει προβληματίσει ιδιαίτερα! Μια φίλη είδε ένα όνειρο που δεν ανταποκρίνεται εξ ολοκλήρου στην πραγματικότητα κι όμως ένιωθε τύψεις που το είδε.. Πιο συγκεκριμένα η κοπέλα αυτή είναι σε σχέση με κάποιον και ονειρεύτηκε πως φιλούσε κάποιον άλλο και το γελοίο της υπόθεσης είναι πως παρόλο που αυτό το άτομο μοιάζει με κάποιον γνωστό μας, δεν είναι υπαρκτό! Τη συμβουλεύω λοιπόν να αφήσει στην άκρη τη μαλακία που την τρώει και απλά να μην το αναφέρει! Εκείνη να επιμένει πως δε θα είναι ειλικρινής απέναντί του.. Μα πως είναι δυνατόν να λες πως δεν είσαι ειλικρινής εφοσόν το όνειρο δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα και δεν πρόκειται να πεις ψέματα και στην προκειμένη περίπτωση ούτε καν να κρύψεις την αλήθεια! Κι εκείνη να βασανίζεται ακόμη περισσότερο θεωρώντας πως κάτι θέλει να της πει το υποσυνείδητό της... Επηρεάζοντας λοιπόν και μένα με αυτήν τη φράση της διάβασα σχετικά με τα όνειρα και κατελήξα στο εξής συμπέρασμα:

Τα  όνειρα  λειτουργούν ως ένα «φίλτρο», μέσα από το οποίο περνούν τα ερεθίσματα της ξύπνιας ζωής. Εφόσον τα ερεθίσματα συμφωνούν με τα ήδη εδραιωμένα πρότυπα ιδιοσυγκρασίας και συμπεριφοράς, αυτά ενδυναμώνονται και αφομοιώνονται. Αν όχι, εξασθενίζουν  ή διαγράφονται. Παρατηρώντας και το γεγονός πως η φίλη μου συνεχώς αναρωτιέται πως γίνεται όλα να της πηγαίνουν τόσο καλά με το συγκεκριμένο άτομο που είναι σε σχέση, είναι ολοφάνερο πως οι σκέψεις τις για το αν κάτι θα στραβώσει την είχαν κατακλύσει! Απορρίπτοντας την περίπτωση να της φερθεί άσχημα εκείνος, εξέτασε τη δική της περίπτωση καταλήγοντας σε αυτό το όνειρο! Τελειώνοντας εδώ με την ψυχολογική μου διάγνωση, θα αναφέρω πως όλα γίνονται επί σκοπού! Καλή συνέχεια διακοπών ;)

Peace Love And Ice Cream :)

Τα μάτια μου κλείνουν, αλλά πρέπει να κρατήσω δυνάμεις και να καταγράψω το σημερινό Σάββατο (συγκεκριμένα το τελευταίο Σάββατο που περνάμε με την Εύα εδώ, στο Ηράκλειο)...:/ Βαδίζοντας όλοι εκατέρωθεν απ'αυτήν και ανταλλάζοντάς της τεράάάστιες αγκαλιές νομίζω πως αποδείξαμε για ακόμη μία φορά την αγάπη μας και το γεγονός πως αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής μας τις τελευταίες μέρες -σαφώς δικαιολογημένα! Με ένα παγωτό στο χέρι μέσα στο χριστουγεννιάτικο κλίμα να συζητάμε, να τραγουδάμε και να χορεύουμε στους δρόμους μέχρι που φτάνουμε λιμάνι! Η κραυγή μου και του Γουίλι μπροστά απ΄τη θάλασσα τρόμαξε κάθε χριστιανό που βρισκόταν τριγύρω.. Πράγματι, είχαμε εκτροχιαστεί τελείως (κάτι είχε το παγωτό)... Για να αποδώσω καλύτερα την κατάσταση θα δώσω μερικά παραδείγματα του ρεπερτορίου μας! Ξεκινάμε, λοιπόν με ξύλινα σπαθιά, μαχαιρίτσα, κατσιμιχαίους και τα συναφή.. συνεχίζουμε με ξένα ροκ και βρισκόμαστε στο μεταβατικό στάδιο από system of a down σε μητροπάνο και ό,τι ρεμπέτικο, ρίχνοντας ζεμπεκιές, βγάζοντας ρούχα μες στο κρύο και κάνοντας τη μεγαλύτερη χαλάστρα στο ζευγαράκι που κάθεται στο διπλανό παγκάκι! Και τώρα συνειδητοποιώ πως η καλύτερη παρηγοριά είναι η σύνθεση ραπ στίχων απ'τη Λιόγκα με θέμα εμού, προκειμένου να μου φτιάξει τη διάθεση και επίσης πως η Έλενα έχει πολύ γλυκό πρόσωπο όταν κλαίει επειδή νομίζει πως δε μας φέρθηκε ωραία σε κάποιο θέμα... Της κρατώ το χέρι και πιστεύω πως όλα είναι κάπως καλύτερα :)   

Δυστυχώς τίποτα όμορφο δεν κρατάει για πολύ, κι έτσι οι γονείς μου -οι οποίοι δε μ'αφήνουν σε ησυχία- τηλεφωνούν και τονίζουν πως πρέπει να επιστρέψω στις δέκα και μισή... Και συνεπέστατη (όπως πάντα:Ρ) βρίσκομαι τώρα στο δωματιό μου ακούγοντας Σιδηρόπουλο σκεπτόμενη τα μαθήματα και τις αυριανές υποχρεώσεις καθώς και την Τρίτη, που θα πάμε στο καράβι... Βρίσκομαι σε στάδιο αναζήτησης του εαυτού μου και των ονείρων που θέλω να ακουλουθήσω και μέχρι τώρα είμαι σίγουρη μόνο για έναν προορισμό μου.

Ο μήνας των αλλαγών! :)

Και να'μαστε στο Δεκέμβρη! Καλημέρα λοιπόν αγαπητέ/τή αναγνώστη/στρια :) Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στον Αλέξη Γρηγορόπουλο κι εγώ αντί να πάω στο σχολείο να συμμετέχω στη δράση των παιδιών προτίμησα να μείνω στο κρεβάτι μου και να χουζουρέψω :Ρ Ίσως και να μην ήταν σωστό  αλλά λίγες φορές έχω την ευκαιρία να παρακοιμηθώ (βασικά σχεδόν ποτέ-αφού και το Σαββατοκύριακο είμαι σε πρόγραμμα). Επίσης νομίζω πως τώρα πια η διαμαρτυρία έχει καταντήσει απλή αφορμή των παιδιών για κατάληψη! Ας αφήσω όμως το θέμα των καταλήψεων στην άκρη καθώς ποτέ δε θα αποκτήσω μια σίγουρη και σταθερή απόψη για το κατά πόσο είμαι υπέρ η κατά..

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν από τα καλύτερα και είμαι σίγουρη πως θα το θυμάμαι για πολύ καιρό εφόσον ήμουν και με την αγαπημένη μου Εύα<3 Οι περιπλανήσεις μας στη φύση, τα σνίτσελ της γιαγιάς, οι βρουβόπιτες της Φιλιώς, οι βαρετές συζητήσεις περί επαγγελματικού προσανατολισμού με το θείο μου, ο καφές που ήπιαμε στο καπηλειό-καφενείο-καφετέρια (ανάλογα με τη γενιά και η ονομασία) στις 11 το βράδυ, το φοβερό διάβασμα φυσικής κατά το οποίο έσπαγα τα νεύρα της Εύας φωνάζοντας με ζήλο πόσο έξυπνη είμαι κάθε φορά που έλυνα σωστά μια άσκηση, το κουτσομπολιό-θάψιμο και η αυστηρή αξιολόγηση για τον καθένα λες και εμείς είμαστε οι θεότητες και πολλές άλλες

απερίγραπτες στιγμές, χαραγμένες στη μνήμη πηγάζουν απ'αυτό..

Μπορεί να έκανα μεγάλη βλακεία, μπορεί και όχι... Ξεκαθάρισα κάποια πράγματα με τον εαυτό μου και με ένα άλλο άτομο Χ. Κάποιες φορές τολμάμε πράγματα τα οποία δεν οδηγούν κάπου, αλλά μόνο η αίσθηση της ψυχικής ολοκλήρωσης και της ειλικρινής θέσης μας μας τρέπουν να πραγματοποιήσουμε καθετί που έχουμε σκεφτεί και επιθυμούμε έτσι ώστε να κλείσουμε κάθε ανοικτό λογαριασμό του παρελθόντος...(τι ωραίο που είναι να μιλάς διφορούμενα και να θέτεις διαφορετικούς προβληματισμούς ανάλογους με την κρίση του καθενός :Ρ). Τέλος πάντων δε γίνεται όλα να είναι ρόδινα στη ζωή και πραγματικά δεν ξέρω αν φταίει η συνείδηση, το υποσυνείδητο, η καρδιά ή οτιδήποτε άλλο, το σίγουρο είναι πως ο άνθρωπος συνεχώς θα βασανίζεται. Βασικά νομίζω πως δεν πρέπει να γενικεύω γιατί ίσως όλα αυτά να συμβαίνουν μόνο σε εμένα επειδή είμαι ηλίθια, παράωρη, κολλημένη σε καταστάσεις-πρόσωπα-πράγματα που έχω εξιδανικεύσει και λίγο άπλειστη νομίζω (το καλό είναι πως το τελευταίο δεν αφορά τα υλικά αγαθά :Ρ).

Σε λίγες μέρες φεύγει η Εύα.  :/  Τουλάχιστον πιστεύω πως οι γονείς μου θα με αφήσουν να πάω το καλοκαίρι Θεσσαλονίκη για να με φιλοξενήσει.. και σίγουρα μέχρι να φύγει έχουμε να κάνουμε πολλά πράγματα ακόμη! Αυτός ο μήνας είναι ελεεινός και ειρωνικός.. λύπη και χαρά συνυπάρχουν στο έπακρο η καθεμία και πολλά απρόοπτα είμαι σίγουρη ότι ακολουθούν! Σκέψη θετική και καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνετε :)       

Εύα ♥

Αν παρατηρήσεις την τρέχουσα ζωή σου και πιο συγκεκριμένα τους ανθρώπους με τους οποίους τη μοιράζεσαι, φαντάζει δύσκολο να αναλογιστείς πως θα ήταν χωρίς αυτούς! Κάθε άνθρωπος δημιουργείται ως προσωπικότητα με βάση το περιβάλλον του, μέσω της ανταλλαγής απόψεων, ιδεών και γνώσεων μεταξύ αυτών που το αποτελούν.. Μερικές φορές νιώθουμε τα κοινά βιώματά μας με άλλους ανθρώπους να μας στιγματίζουν και να καθορίζουν τις ζωές μας, ενώ ανατρέχοντας στο παρελθόν και συγκεκριμένα πριν απ'την αφετηρία της σχέσης μας με κάποιον είναι δύσκολο -έως ειρωνικό- να παραδεχτούμε την εξέλιξή της μέχρι σήμερα. Και τελικά όλα είναι τυχαία; Η' μήπως ό,τι μας συμβαίνει αντικατοπτρίζει το μερίδιο της ζωής μας, τη μοίρα μας; Με μεγάλη επιφύλαξη πιστεύω πως συμβαίνει το δεύτερο! Σαν να συνέβη πολύ πρόσφατα, λοιπόν, θυμάμαι τις πρώτες μέρες στην Τρίτη Γυμνασίου... Τελευταία χρονιά, άπειρα γέλια και πειράγματα, χορογραφίες μέσα στην τάξη (ναι! μιλάμε για την ασύλληπτη ωριμότητα:Ρ ) , παρούσα και η ανεμελιά του καλοκαιριού... Μια γρήγορη ματιά τριγύρω μου έδωσε να καταλάβω πως βρισκόμουν με το οικείο περιβάλλον μου χωρίς ιδιαίτερες αλλάγες, ώσπου το βλέμμα μου έπεσε στο τελευταίο θρανίο! Ένα γλυκό προσωπάκι με λαμπερά ξανθά μαλλιά που έδειχνε φοβισμένο.. (ε βέβαια, με αυτά που έβλεπε είχε τρομάξει η κοπέλα) η Εύα<3  Ήταν η καινούρια μας συμμαθήτρια από τη Θεσσαλονίκη και ομολογώ πως ποτέ δε φανταζόμουν πως θα δενόμουν τόσο μαζί της ώστε να φτάσουμε σήμερα να κάνουμε μαζί όνειρα για το μέλλον μας! Αρκετά κοινωνική, δείχνοντας συμπάθεια σε όλα τα παιδιά έτσι και σε έμας. Αρχίσαμε λοιπόν την παρέα! Ήρθε σπίτι μου, μας είπε όλη την ιστορία της ζωής της (το απόλυτο σενάριο για κινηματογραφική ταινία :Ρ), μας άνοιξε την καρδιά της! Ήταν αναπόφευκτο λοιπόν να μας αιχμαλωτίσει την προσοχή και να την αγαπήσουμε! Τι να πρωτοκαταγράψω για τις στιγμές που έχουμε περάσει..  ;
-εθισμός στους αδελφούς Κατσιμίχα
-εθισμός στον κωδικοποιημένο ημίθεο (FE ή σίδηρο ή στάρι)
-εθισμός στον πρόσφατα κωδικοποιημένο Jesus
-εθισμός στον Eros
-ατελείωτες ώρες κουτσομπολιού στο τηλέφωνο
-παρανομία άτεχνης φύσεως (γκράφιτι υποτίθεται)
-καραόκε εις την οικεία Δολαψάκη
-ντίσκο πάρτυ εις την οικεία της περιγραμμένης
-συναυλία των πυξ λαξ
-συμπαράσταση σε διαπληκτισμούς μητέρας-κόρης
-κλάματα γενικά και αόριστα
-κλάματα ειδικά και ορισμένα
-βόλτες και περιπάτους
-καλοκαιρινά μπάνια
-παρακολούθηση ηλιοβασιλέματος
και άλλες πολλές στιγμές που μπορεί να μην έχουν κάποια διακεκριμένη θέση εδώ, έχουν όμως στην καρδιά μου!
      Η ζωή, όμως, είναι πολύ άδικη! Σε λίγες μέρες η Εύα φεύγει για Θεσσαλονίκη όπου και θα μείνει μόνιμα.. Και όλοι περιμένουν τα Χριστούγεννα εκτός από εμάς γιατί αυτή η όμορφη γιορτή της αγάπης σηματοδοτεί την πιο απαίσια μέρα μας.. Όλα όμως θα πάνε καλά! Γιατί ξέρω πως όταν υπάρχει αγάπη η απόσταση είναι αμελητέα.. γιατί ξέρω πως υπάρχουν πολύ χειρότερα και βαρυσήμαντα πράγματα που δε μπορούν να συγκριθούν... γιατί ξέρω πως ποτέ δεν ξεχνώ ανθρώπους που με ολοκληρώνουν... γιατί ξέρω πως η Θεσσαλονίκη είναι μια υπέροχη πόλη για να περάσεις τη φοιτητική σου ζωή..
ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ Σ'ΑΓΑΠΩ<3