Καλημέρα και καλό κουράγιο καταρχάς! Ο Νοέμβρης είναι μήνας διαγωνισμάτων και αδικαιολόγητης βιασύνης ως προς την ύλη από τους καθηγητές, βομβαρδίζοντάς μας αδιστάκτως με εργασίες! Και ιδού το μέγα ερώτημα.. Ποιός ο λόγος να προχωρώ χωρίς να καταλαβαίνω προκειμένου να μάθω περισσότερα σε κάποιο μάθημα ενώ στην πραγματικότητα δεν συγκρατώ τίποτα ουσιαστικό! Εντάξει κάθε καθηγητής θέλει να είναι εξασφαλισμένος ως προς την ύλη που ορίζεται από το νόμο, αλλά γιατί να μην υπάρχει ΕΝΑΣ που να νιώθει πραγματικά εξασφαλισμένος όταν ακόμη και ο πιο αδιάφορος -τι ευγενικός χαρακτηρισμός!! :') - μαθητής ανοίγει την πολυξακουσμένη οκτακοσίων (ξανά ο καρμικός αριθμός :Ρ) κιλών φυλλάδα της φυσικής, έστω για να πάρει μια γεύση... Όλη την ώρα γκρινιάζω, δυστυχώς, και αυτό δεν ωφελεί και σε τίποτα -εκτός από το να τραβώ την προσοχή χεχεχε- αυτό που θα έπρεπε να κάνω είναι να βρώ κάποια διέξοδο! Πραγματικά είμαι sick and tired of this daily situationnnn!!!
Σ'αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ'ονομά σου, ετοιμάσου σε λίγο να πεις σε μισώ!. Ξύπνησα λοιπόν αυτό το πρωινό της Κυριακής με αυτό το τραγούδι και τους πιο αισιόδοξους και ανακουφιστικούς συλλογισμούς όπως φαίνεται και παραπάνω! Είδα έναν εφιάλτη, κατέβηκα στην κουζίνα, έβαλα ένα μπωλ δημητριακά, συζήτησα για λίγο με τη μητέρα και ξανά στο οικοσυστημά μου! Το πολυαγαπημένο δωμάτιο μου.. Κι ας αρχίσω πάλι με τους προβληματισμούς μου.. Γιατί να έχουμε εξευτελίσει τι λέξη αγάπη; Γιατί συνεχώς να φοβόμαστε και να ζούμε με την ανασφάλεια πως όλα κάποτε τελειώνουν; Γιατί κάθε μέρα να ζεις με ενδοιασμούς για το τι αξίζεις ή τι δεν αξίζεις; Ο έρωτας μπορεί να έχει όρια (μάλλον σίγουρα έχει), η αγάπη όμως δεν έχει!! Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό λοιπόν; Δεν είμαι ικανή και ΔΕ ΘΕΛΩ να δώσω τέλος σε τίποτα στη ζωή μου! Πάντα σκέφτομαι πρώτα τον άλλον ή μάλλον σκέφτομαι και τον εαυτό μου και συγκεκριμένα σκέφτομαι ΜΟΝΟ πως φαίνομαι από την οπτική γωνία του άλλου! Τη απαίσια που είμαι.. αναλύω εκ βαθέων το καθετί και μάλιστα σε τόσο αηδιαστικό βαθμό που δεν προλαβαίνω να ζήσω κάποια πράγματα. Φυσικά και εκτιμώ κάθε στιγμή που προσφέρει η ζωή και προσπαθώ να την εκμεταλλευτώ, αλλά φοβάμαι, ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΟΛΥ! Γιατί έχω πληγωθεί, και μάλιστα πάάάρα πολύ.. :/ Και αυτές μπορεί να φαίνονται συνηθισμένες κουβέντες και εμπειρίες ενός κοριτσιού στην εφηβεία, αλλά όταν βιώνεις στο μέγιστο βαθμό πως είναι να σε κοροϊδεύουν, να πειραματίζονται μαζί σου λες και δεν έχεις αξία ούτε αισθήματα, να έχουν, βέβαια, συνείδηση ζητώντας σου συγγνώμη, αλλά παράλληλα να έχουν το θράσος να το κάνουν μέσω μιας γαμημένης ιστοσελίδας ονόματι facebook.. (Θεέ μου έχω αποθημένα..) τότε σίγουρα γνωρίζεις περισσότερα πράγματα! Γι'αυτό, λοιπόν, δεν έχεις παρά να ευχαριστήσεις ακόμη και αυτόν που σου φέρθηκε έτσι, αφού παράλληλα σε έκανε να γνωρίσεις καλύτερα πως να αντιμετωπίζεις κάποιες καταστάσεις, να προχωρήσεις μπροστά και να νιώσεις ευγνωμοσύνη για τις στιγμές που σου προσφέρει κάποιος άλλος ;) <3
Οι άνθρωποι, συνεχώς, δυσκολεύουν αντί να απλοποιούν τις ζωές τους! Άλλο ένα πράγμα που ποτέ δεν κατάλαβα και μάλλον δεν πρόκειται να καταλάβω.. Είναι δυνατόν να καθόμαστε μια παρέα γύρω από ένα τραπέζι πίνοντας κρασιά και μπύρες -οι μεθύστακες- χωρίς να έχουμε ένα φυσιολογικό και ενδιαφέρον θέμα συζήτησης πάρα να παίζει ή να στέλνει μηνύματα ο καθένας με το κινητό του (καταραμένη τεχνολογία) και να τσακωνόμαστε για το ποιός θα κάψει πρώτος το αποτσίγαρο στη λαμπίτσα θυέλλης του τραπεζιού; Πόση ανωριμότητα πιαααα;;; Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι! Τουλάχιστον το προτιμώ αυτό απ΄το να πηγαίνω να κάθομαι ατελείωτες ώρες μέσα σε μια πλατεία, πλημμυρισμένη από παιδιά που ουρλίαζουν και κάνουν σαν τα χαζά μόλις δουν κάποιον γνωστό μόνο και μόνο για να κάνουν εντύπωση και να αυξήσουν τη λίστα των γνωριμιών τους, λες και αυτά τα άτομα θα βρεθούν ποτέ στο πλευρό τους όταν θα το έχουν ανάγκη (αλλά ας μην κάνω γενικεύσεις). Θέλω να ξεχώρισω κάπως, να ξεφύγω απ'τη μάζα.. αλλά δεν το κάνω κυρίως γι'αυτό αλλά γιατί έτσι είμαι και κάποια πράγματα δε μου αρέσουν παρ'ολο που μπορεί να αρέσουν στην πλειοψηφία των παιδιών! Νομίζω πως αρκετά για σήμερα γιατί με περιμένει πολύ διάβασμα! Ας αρχίσω με ομοιόπτωτους προσδιορισμούς που τους συμπαθώ κιόλας.. :D Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε αγαπητοί αναγνώστες! Και να ξέρετε πως εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας όπως ακριβώς μας αρέσει και δε χρειάζεται να επηρρεαζόμαστε από κανέναν, ούτε να συμβιβαζόμαστε ΠΟΥΘΕΝΑ!
ΖΗΣΤΕ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ :)
Σ'αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ'ονομά σου, ετοιμάσου σε λίγο να πεις σε μισώ!. Ξύπνησα λοιπόν αυτό το πρωινό της Κυριακής με αυτό το τραγούδι και τους πιο αισιόδοξους και ανακουφιστικούς συλλογισμούς όπως φαίνεται και παραπάνω! Είδα έναν εφιάλτη, κατέβηκα στην κουζίνα, έβαλα ένα μπωλ δημητριακά, συζήτησα για λίγο με τη μητέρα και ξανά στο οικοσυστημά μου! Το πολυαγαπημένο δωμάτιο μου.. Κι ας αρχίσω πάλι με τους προβληματισμούς μου.. Γιατί να έχουμε εξευτελίσει τι λέξη αγάπη; Γιατί συνεχώς να φοβόμαστε και να ζούμε με την ανασφάλεια πως όλα κάποτε τελειώνουν; Γιατί κάθε μέρα να ζεις με ενδοιασμούς για το τι αξίζεις ή τι δεν αξίζεις; Ο έρωτας μπορεί να έχει όρια (μάλλον σίγουρα έχει), η αγάπη όμως δεν έχει!! Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό λοιπόν; Δεν είμαι ικανή και ΔΕ ΘΕΛΩ να δώσω τέλος σε τίποτα στη ζωή μου! Πάντα σκέφτομαι πρώτα τον άλλον ή μάλλον σκέφτομαι και τον εαυτό μου και συγκεκριμένα σκέφτομαι ΜΟΝΟ πως φαίνομαι από την οπτική γωνία του άλλου! Τη απαίσια που είμαι.. αναλύω εκ βαθέων το καθετί και μάλιστα σε τόσο αηδιαστικό βαθμό που δεν προλαβαίνω να ζήσω κάποια πράγματα. Φυσικά και εκτιμώ κάθε στιγμή που προσφέρει η ζωή και προσπαθώ να την εκμεταλλευτώ, αλλά φοβάμαι, ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΟΛΥ! Γιατί έχω πληγωθεί, και μάλιστα πάάάρα πολύ.. :/ Και αυτές μπορεί να φαίνονται συνηθισμένες κουβέντες και εμπειρίες ενός κοριτσιού στην εφηβεία, αλλά όταν βιώνεις στο μέγιστο βαθμό πως είναι να σε κοροϊδεύουν, να πειραματίζονται μαζί σου λες και δεν έχεις αξία ούτε αισθήματα, να έχουν, βέβαια, συνείδηση ζητώντας σου συγγνώμη, αλλά παράλληλα να έχουν το θράσος να το κάνουν μέσω μιας γαμημένης ιστοσελίδας ονόματι facebook.. (Θεέ μου έχω αποθημένα..) τότε σίγουρα γνωρίζεις περισσότερα πράγματα! Γι'αυτό, λοιπόν, δεν έχεις παρά να ευχαριστήσεις ακόμη και αυτόν που σου φέρθηκε έτσι, αφού παράλληλα σε έκανε να γνωρίσεις καλύτερα πως να αντιμετωπίζεις κάποιες καταστάσεις, να προχωρήσεις μπροστά και να νιώσεις ευγνωμοσύνη για τις στιγμές που σου προσφέρει κάποιος άλλος ;) <3
Οι άνθρωποι, συνεχώς, δυσκολεύουν αντί να απλοποιούν τις ζωές τους! Άλλο ένα πράγμα που ποτέ δεν κατάλαβα και μάλλον δεν πρόκειται να καταλάβω.. Είναι δυνατόν να καθόμαστε μια παρέα γύρω από ένα τραπέζι πίνοντας κρασιά και μπύρες -οι μεθύστακες- χωρίς να έχουμε ένα φυσιολογικό και ενδιαφέρον θέμα συζήτησης πάρα να παίζει ή να στέλνει μηνύματα ο καθένας με το κινητό του (καταραμένη τεχνολογία) και να τσακωνόμαστε για το ποιός θα κάψει πρώτος το αποτσίγαρο στη λαμπίτσα θυέλλης του τραπεζιού; Πόση ανωριμότητα πιαααα;;; Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι! Τουλάχιστον το προτιμώ αυτό απ΄το να πηγαίνω να κάθομαι ατελείωτες ώρες μέσα σε μια πλατεία, πλημμυρισμένη από παιδιά που ουρλίαζουν και κάνουν σαν τα χαζά μόλις δουν κάποιον γνωστό μόνο και μόνο για να κάνουν εντύπωση και να αυξήσουν τη λίστα των γνωριμιών τους, λες και αυτά τα άτομα θα βρεθούν ποτέ στο πλευρό τους όταν θα το έχουν ανάγκη (αλλά ας μην κάνω γενικεύσεις). Θέλω να ξεχώρισω κάπως, να ξεφύγω απ'τη μάζα.. αλλά δεν το κάνω κυρίως γι'αυτό αλλά γιατί έτσι είμαι και κάποια πράγματα δε μου αρέσουν παρ'ολο που μπορεί να αρέσουν στην πλειοψηφία των παιδιών! Νομίζω πως αρκετά για σήμερα γιατί με περιμένει πολύ διάβασμα! Ας αρχίσω με ομοιόπτωτους προσδιορισμούς που τους συμπαθώ κιόλας.. :D Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε αγαπητοί αναγνώστες! Και να ξέρετε πως εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας όπως ακριβώς μας αρέσει και δε χρειάζεται να επηρρεαζόμαστε από κανέναν, ούτε να συμβιβαζόμαστε ΠΟΥΘΕΝΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου