Ψυχαναγκασμοί και όνειρα!

Καλημέρα! Εχώ καιρό να αναρττήσω κάτι και μου έχει λέιψει η διαδικασία.  Ας δώσω το χρονικό και τοπικό πλαίσιο προκειμένου να ενεργοποιήσω τη φαντασία σας:Ρ Περίοδος διακοπών Χριστουγέννων στο δωμάτιό μου με φασκόμηλο-αφού ο λαιμός μου είναι στα χειρότερά του). Μόλις μίλησα στο τηλέφωνο με τον αγαπημένο μου Γουίλι^^ Δυστυχώς έχω ένα κακό προαίσθημα και παρόλο που παριστάνω την αμερόληπτη, βασανίζομαι αδίκως! Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο στο ΜΟΝΙΤΟΡ σχετικά με τις ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές! Δίνοντας, λοιπόν, μια προσωπική πινελιά θα αναφερθώ στα εξής: αν το δωμάτιό μου δεν είναι τακτοποιημένο δε μπορώ να συγκεντρωθώ και να διαβάσω, έχω νεύρα όταν φοράω ασιδέρωτα ρούχα, νιώθω πως τα μαλλιά μου είναι λαδωμένα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και λούζομαι συνέχεια, και γενικότερα με διακατέχει μια τελειοθηρία η οποία με εμποδίζει απ'το να λετουργώ χαλαρά. Αναγνωρίζοντάς την ως κλισέ και ρομαντική, το άρθρο προτείνει για πανάκεια την αγάπη! Ανταλλαγή, λοιπόν αγάπης με ψυχαναγκασμούς... Έτσι φαίνεται πως ένα απλό χαμόγελο μπορεί να αλλάξει την πορεία της συνηθισμένης ημέρας σου καθώς και τις βλέψεις σου, ένας τσακωμός με την κολλητή σου μπορει να καταλήξει σε μία επισφράγιση παντοτινής φιλίας (όσο τραγικό και αν ακούγεται), ένα κέρμα που θα δώσεις σε ένα πλανόδιο μουσικό ή κάποιον φτωχό να του προσφέρει κάτι για να χορτάσει.. Μέσα από αυτές τις απλές πράξεις λοιπόν το άγχος που συνοδεύει εκ γενετής τον άνθρωπο μειώνεται, το μυαλό δε βρίσκεται προσκολλημένο σε ανούσια μικροπράγματα, η ζωή κυλάει ομαλότερα και οι στιγμές για να θυμάσαι πληθαίνουν ικανοποιητικά!

Παρατηρώντας ακόμη και τους μεγαλύτερους βλέπω πως η καθημερινότητα, το γραφείο, οι καφέδες και τα τσιγάρα δεν τους προσφέρουν τίποτα περισσότερο από πρόωρη γηρατειά, άγχος, έλλειψη φαντασίας και ονείρων και εξιδανίκευση του χρήματος ως αξία όλων των εποχών!!! Κατανοώ βέβαια πως ο άνθρωπος πρέπει να είναι συνειδητοποιημένος, να έχει προνοήσει πρωτύτερα για το μέλλον του προκειμένου να ζει αξιοπρεπώς (έως πλουσιοπάροχα κατά τις σημερινές αντιλήψεις), όμως τελικά ο καθείς αναζητεί απλά πράγματα για να ευτυχίσει στη ζωή! Και πιστεύω πως όλοι αν ήμασταν παρατηρητές των ζωών μας από ψηλά ίσως να αλλάζαμε τα πάντα και να τολμούσαμε κάτι εξωφρενικό και παράλογο... Τελικά ίσως το πρόβλημα που προκύπτει στη συνέχεια είναι πως ο άνθρωπος δεν εκτιμάει και δε μπορεί να αναγνωρίσει την αγάπη!

Έχω καταντήσει όμως κάπως κουραστική εφόσον μιλώ διαρκώς για συναισθήματα και μελοδραματισμούς και με σκοπό να μη χαρακτηριστώ υπερβολικά ευαίσθητη και συναισθηματική, θα παραθέσω ένα άλλο θέμα που με έχει προβληματίσει ιδιαίτερα! Μια φίλη είδε ένα όνειρο που δεν ανταποκρίνεται εξ ολοκλήρου στην πραγματικότητα κι όμως ένιωθε τύψεις που το είδε.. Πιο συγκεκριμένα η κοπέλα αυτή είναι σε σχέση με κάποιον και ονειρεύτηκε πως φιλούσε κάποιον άλλο και το γελοίο της υπόθεσης είναι πως παρόλο που αυτό το άτομο μοιάζει με κάποιον γνωστό μας, δεν είναι υπαρκτό! Τη συμβουλεύω λοιπόν να αφήσει στην άκρη τη μαλακία που την τρώει και απλά να μην το αναφέρει! Εκείνη να επιμένει πως δε θα είναι ειλικρινής απέναντί του.. Μα πως είναι δυνατόν να λες πως δεν είσαι ειλικρινής εφοσόν το όνειρο δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα και δεν πρόκειται να πεις ψέματα και στην προκειμένη περίπτωση ούτε καν να κρύψεις την αλήθεια! Κι εκείνη να βασανίζεται ακόμη περισσότερο θεωρώντας πως κάτι θέλει να της πει το υποσυνείδητό της... Επηρεάζοντας λοιπόν και μένα με αυτήν τη φράση της διάβασα σχετικά με τα όνειρα και κατελήξα στο εξής συμπέρασμα:

Τα  όνειρα  λειτουργούν ως ένα «φίλτρο», μέσα από το οποίο περνούν τα ερεθίσματα της ξύπνιας ζωής. Εφόσον τα ερεθίσματα συμφωνούν με τα ήδη εδραιωμένα πρότυπα ιδιοσυγκρασίας και συμπεριφοράς, αυτά ενδυναμώνονται και αφομοιώνονται. Αν όχι, εξασθενίζουν  ή διαγράφονται. Παρατηρώντας και το γεγονός πως η φίλη μου συνεχώς αναρωτιέται πως γίνεται όλα να της πηγαίνουν τόσο καλά με το συγκεκριμένο άτομο που είναι σε σχέση, είναι ολοφάνερο πως οι σκέψεις τις για το αν κάτι θα στραβώσει την είχαν κατακλύσει! Απορρίπτοντας την περίπτωση να της φερθεί άσχημα εκείνος, εξέτασε τη δική της περίπτωση καταλήγοντας σε αυτό το όνειρο! Τελειώνοντας εδώ με την ψυχολογική μου διάγνωση, θα αναφέρω πως όλα γίνονται επί σκοπού! Καλή συνέχεια διακοπών ;)

Peace Love And Ice Cream :)

Τα μάτια μου κλείνουν, αλλά πρέπει να κρατήσω δυνάμεις και να καταγράψω το σημερινό Σάββατο (συγκεκριμένα το τελευταίο Σάββατο που περνάμε με την Εύα εδώ, στο Ηράκλειο)...:/ Βαδίζοντας όλοι εκατέρωθεν απ'αυτήν και ανταλλάζοντάς της τεράάάστιες αγκαλιές νομίζω πως αποδείξαμε για ακόμη μία φορά την αγάπη μας και το γεγονός πως αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής μας τις τελευταίες μέρες -σαφώς δικαιολογημένα! Με ένα παγωτό στο χέρι μέσα στο χριστουγεννιάτικο κλίμα να συζητάμε, να τραγουδάμε και να χορεύουμε στους δρόμους μέχρι που φτάνουμε λιμάνι! Η κραυγή μου και του Γουίλι μπροστά απ΄τη θάλασσα τρόμαξε κάθε χριστιανό που βρισκόταν τριγύρω.. Πράγματι, είχαμε εκτροχιαστεί τελείως (κάτι είχε το παγωτό)... Για να αποδώσω καλύτερα την κατάσταση θα δώσω μερικά παραδείγματα του ρεπερτορίου μας! Ξεκινάμε, λοιπόν με ξύλινα σπαθιά, μαχαιρίτσα, κατσιμιχαίους και τα συναφή.. συνεχίζουμε με ξένα ροκ και βρισκόμαστε στο μεταβατικό στάδιο από system of a down σε μητροπάνο και ό,τι ρεμπέτικο, ρίχνοντας ζεμπεκιές, βγάζοντας ρούχα μες στο κρύο και κάνοντας τη μεγαλύτερη χαλάστρα στο ζευγαράκι που κάθεται στο διπλανό παγκάκι! Και τώρα συνειδητοποιώ πως η καλύτερη παρηγοριά είναι η σύνθεση ραπ στίχων απ'τη Λιόγκα με θέμα εμού, προκειμένου να μου φτιάξει τη διάθεση και επίσης πως η Έλενα έχει πολύ γλυκό πρόσωπο όταν κλαίει επειδή νομίζει πως δε μας φέρθηκε ωραία σε κάποιο θέμα... Της κρατώ το χέρι και πιστεύω πως όλα είναι κάπως καλύτερα :)   

Δυστυχώς τίποτα όμορφο δεν κρατάει για πολύ, κι έτσι οι γονείς μου -οι οποίοι δε μ'αφήνουν σε ησυχία- τηλεφωνούν και τονίζουν πως πρέπει να επιστρέψω στις δέκα και μισή... Και συνεπέστατη (όπως πάντα:Ρ) βρίσκομαι τώρα στο δωματιό μου ακούγοντας Σιδηρόπουλο σκεπτόμενη τα μαθήματα και τις αυριανές υποχρεώσεις καθώς και την Τρίτη, που θα πάμε στο καράβι... Βρίσκομαι σε στάδιο αναζήτησης του εαυτού μου και των ονείρων που θέλω να ακουλουθήσω και μέχρι τώρα είμαι σίγουρη μόνο για έναν προορισμό μου.

Ο μήνας των αλλαγών! :)

Και να'μαστε στο Δεκέμβρη! Καλημέρα λοιπόν αγαπητέ/τή αναγνώστη/στρια :) Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στον Αλέξη Γρηγορόπουλο κι εγώ αντί να πάω στο σχολείο να συμμετέχω στη δράση των παιδιών προτίμησα να μείνω στο κρεβάτι μου και να χουζουρέψω :Ρ Ίσως και να μην ήταν σωστό  αλλά λίγες φορές έχω την ευκαιρία να παρακοιμηθώ (βασικά σχεδόν ποτέ-αφού και το Σαββατοκύριακο είμαι σε πρόγραμμα). Επίσης νομίζω πως τώρα πια η διαμαρτυρία έχει καταντήσει απλή αφορμή των παιδιών για κατάληψη! Ας αφήσω όμως το θέμα των καταλήψεων στην άκρη καθώς ποτέ δε θα αποκτήσω μια σίγουρη και σταθερή απόψη για το κατά πόσο είμαι υπέρ η κατά..

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν από τα καλύτερα και είμαι σίγουρη πως θα το θυμάμαι για πολύ καιρό εφόσον ήμουν και με την αγαπημένη μου Εύα<3 Οι περιπλανήσεις μας στη φύση, τα σνίτσελ της γιαγιάς, οι βρουβόπιτες της Φιλιώς, οι βαρετές συζητήσεις περί επαγγελματικού προσανατολισμού με το θείο μου, ο καφές που ήπιαμε στο καπηλειό-καφενείο-καφετέρια (ανάλογα με τη γενιά και η ονομασία) στις 11 το βράδυ, το φοβερό διάβασμα φυσικής κατά το οποίο έσπαγα τα νεύρα της Εύας φωνάζοντας με ζήλο πόσο έξυπνη είμαι κάθε φορά που έλυνα σωστά μια άσκηση, το κουτσομπολιό-θάψιμο και η αυστηρή αξιολόγηση για τον καθένα λες και εμείς είμαστε οι θεότητες και πολλές άλλες

απερίγραπτες στιγμές, χαραγμένες στη μνήμη πηγάζουν απ'αυτό..

Μπορεί να έκανα μεγάλη βλακεία, μπορεί και όχι... Ξεκαθάρισα κάποια πράγματα με τον εαυτό μου και με ένα άλλο άτομο Χ. Κάποιες φορές τολμάμε πράγματα τα οποία δεν οδηγούν κάπου, αλλά μόνο η αίσθηση της ψυχικής ολοκλήρωσης και της ειλικρινής θέσης μας μας τρέπουν να πραγματοποιήσουμε καθετί που έχουμε σκεφτεί και επιθυμούμε έτσι ώστε να κλείσουμε κάθε ανοικτό λογαριασμό του παρελθόντος...(τι ωραίο που είναι να μιλάς διφορούμενα και να θέτεις διαφορετικούς προβληματισμούς ανάλογους με την κρίση του καθενός :Ρ). Τέλος πάντων δε γίνεται όλα να είναι ρόδινα στη ζωή και πραγματικά δεν ξέρω αν φταίει η συνείδηση, το υποσυνείδητο, η καρδιά ή οτιδήποτε άλλο, το σίγουρο είναι πως ο άνθρωπος συνεχώς θα βασανίζεται. Βασικά νομίζω πως δεν πρέπει να γενικεύω γιατί ίσως όλα αυτά να συμβαίνουν μόνο σε εμένα επειδή είμαι ηλίθια, παράωρη, κολλημένη σε καταστάσεις-πρόσωπα-πράγματα που έχω εξιδανικεύσει και λίγο άπλειστη νομίζω (το καλό είναι πως το τελευταίο δεν αφορά τα υλικά αγαθά :Ρ).

Σε λίγες μέρες φεύγει η Εύα.  :/  Τουλάχιστον πιστεύω πως οι γονείς μου θα με αφήσουν να πάω το καλοκαίρι Θεσσαλονίκη για να με φιλοξενήσει.. και σίγουρα μέχρι να φύγει έχουμε να κάνουμε πολλά πράγματα ακόμη! Αυτός ο μήνας είναι ελεεινός και ειρωνικός.. λύπη και χαρά συνυπάρχουν στο έπακρο η καθεμία και πολλά απρόοπτα είμαι σίγουρη ότι ακολουθούν! Σκέψη θετική και καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνετε :)       

Εύα ♥

Αν παρατηρήσεις την τρέχουσα ζωή σου και πιο συγκεκριμένα τους ανθρώπους με τους οποίους τη μοιράζεσαι, φαντάζει δύσκολο να αναλογιστείς πως θα ήταν χωρίς αυτούς! Κάθε άνθρωπος δημιουργείται ως προσωπικότητα με βάση το περιβάλλον του, μέσω της ανταλλαγής απόψεων, ιδεών και γνώσεων μεταξύ αυτών που το αποτελούν.. Μερικές φορές νιώθουμε τα κοινά βιώματά μας με άλλους ανθρώπους να μας στιγματίζουν και να καθορίζουν τις ζωές μας, ενώ ανατρέχοντας στο παρελθόν και συγκεκριμένα πριν απ'την αφετηρία της σχέσης μας με κάποιον είναι δύσκολο -έως ειρωνικό- να παραδεχτούμε την εξέλιξή της μέχρι σήμερα. Και τελικά όλα είναι τυχαία; Η' μήπως ό,τι μας συμβαίνει αντικατοπτρίζει το μερίδιο της ζωής μας, τη μοίρα μας; Με μεγάλη επιφύλαξη πιστεύω πως συμβαίνει το δεύτερο! Σαν να συνέβη πολύ πρόσφατα, λοιπόν, θυμάμαι τις πρώτες μέρες στην Τρίτη Γυμνασίου... Τελευταία χρονιά, άπειρα γέλια και πειράγματα, χορογραφίες μέσα στην τάξη (ναι! μιλάμε για την ασύλληπτη ωριμότητα:Ρ ) , παρούσα και η ανεμελιά του καλοκαιριού... Μια γρήγορη ματιά τριγύρω μου έδωσε να καταλάβω πως βρισκόμουν με το οικείο περιβάλλον μου χωρίς ιδιαίτερες αλλάγες, ώσπου το βλέμμα μου έπεσε στο τελευταίο θρανίο! Ένα γλυκό προσωπάκι με λαμπερά ξανθά μαλλιά που έδειχνε φοβισμένο.. (ε βέβαια, με αυτά που έβλεπε είχε τρομάξει η κοπέλα) η Εύα<3  Ήταν η καινούρια μας συμμαθήτρια από τη Θεσσαλονίκη και ομολογώ πως ποτέ δε φανταζόμουν πως θα δενόμουν τόσο μαζί της ώστε να φτάσουμε σήμερα να κάνουμε μαζί όνειρα για το μέλλον μας! Αρκετά κοινωνική, δείχνοντας συμπάθεια σε όλα τα παιδιά έτσι και σε έμας. Αρχίσαμε λοιπόν την παρέα! Ήρθε σπίτι μου, μας είπε όλη την ιστορία της ζωής της (το απόλυτο σενάριο για κινηματογραφική ταινία :Ρ), μας άνοιξε την καρδιά της! Ήταν αναπόφευκτο λοιπόν να μας αιχμαλωτίσει την προσοχή και να την αγαπήσουμε! Τι να πρωτοκαταγράψω για τις στιγμές που έχουμε περάσει..  ;
-εθισμός στους αδελφούς Κατσιμίχα
-εθισμός στον κωδικοποιημένο ημίθεο (FE ή σίδηρο ή στάρι)
-εθισμός στον πρόσφατα κωδικοποιημένο Jesus
-εθισμός στον Eros
-ατελείωτες ώρες κουτσομπολιού στο τηλέφωνο
-παρανομία άτεχνης φύσεως (γκράφιτι υποτίθεται)
-καραόκε εις την οικεία Δολαψάκη
-ντίσκο πάρτυ εις την οικεία της περιγραμμένης
-συναυλία των πυξ λαξ
-συμπαράσταση σε διαπληκτισμούς μητέρας-κόρης
-κλάματα γενικά και αόριστα
-κλάματα ειδικά και ορισμένα
-βόλτες και περιπάτους
-καλοκαιρινά μπάνια
-παρακολούθηση ηλιοβασιλέματος
και άλλες πολλές στιγμές που μπορεί να μην έχουν κάποια διακεκριμένη θέση εδώ, έχουν όμως στην καρδιά μου!
      Η ζωή, όμως, είναι πολύ άδικη! Σε λίγες μέρες η Εύα φεύγει για Θεσσαλονίκη όπου και θα μείνει μόνιμα.. Και όλοι περιμένουν τα Χριστούγεννα εκτός από εμάς γιατί αυτή η όμορφη γιορτή της αγάπης σηματοδοτεί την πιο απαίσια μέρα μας.. Όλα όμως θα πάνε καλά! Γιατί ξέρω πως όταν υπάρχει αγάπη η απόσταση είναι αμελητέα.. γιατί ξέρω πως υπάρχουν πολύ χειρότερα και βαρυσήμαντα πράγματα που δε μπορούν να συγκριθούν... γιατί ξέρω πως ποτέ δεν ξεχνώ ανθρώπους που με ολοκληρώνουν... γιατί ξέρω πως η Θεσσαλονίκη είναι μια υπέροχη πόλη για να περάσεις τη φοιτητική σου ζωή..
ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ Σ'ΑΓΑΠΩ<3

So miserable world!!!

Καλημέρα και καλό κουράγιο καταρχάς! Ο Νοέμβρης είναι μήνας διαγωνισμάτων και αδικαιολόγητης βιασύνης ως προς την ύλη από τους καθηγητές, βομβαρδίζοντάς μας αδιστάκτως με εργασίες! Και ιδού το μέγα ερώτημα.. Ποιός ο λόγος να προχωρώ χωρίς να καταλαβαίνω προκειμένου να μάθω περισσότερα σε κάποιο μάθημα ενώ στην πραγματικότητα δεν συγκρατώ τίποτα ουσιαστικό! Εντάξει κάθε καθηγητής θέλει να είναι εξασφαλισμένος ως προς την ύλη που ορίζεται από το νόμο, αλλά γιατί να μην υπάρχει ΕΝΑΣ που να νιώθει πραγματικά εξασφαλισμένος όταν ακόμη και ο πιο αδιάφορος -τι ευγενικός χαρακτηρισμός!! :')  - μαθητής ανοίγει την πολυξακουσμένη οκτακοσίων (ξανά ο καρμικός αριθμός :Ρ) κιλών φυλλάδα της φυσικής, έστω για να πάρει μια γεύση... Όλη την ώρα γκρινιάζω, δυστυχώς, και αυτό δεν ωφελεί και σε τίποτα -εκτός από το να τραβώ την προσοχή χεχεχε- αυτό που θα έπρεπε να κάνω είναι να βρώ κάποια διέξοδο! Πραγματικά είμαι sick and tired of this daily situationnnn!!!
          Σ'αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ'ονομά σου, ετοιμάσου σε λίγο να πεις σε μισώ!. Ξύπνησα λοιπόν αυτό το πρωινό της Κυριακής με αυτό το τραγούδι και τους πιο αισιόδοξους και ανακουφιστικούς συλλογισμούς όπως φαίνεται και παραπάνω! Είδα έναν εφιάλτη, κατέβηκα στην κουζίνα, έβαλα ένα μπωλ δημητριακά, συζήτησα για λίγο με τη μητέρα και ξανά στο οικοσυστημά μου! Το πολυαγαπημένο δωμάτιο μου.. Κι ας αρχίσω πάλι με τους προβληματισμούς μου.. Γιατί να έχουμε εξευτελίσει τι λέξη αγάπη; Γιατί συνεχώς να φοβόμαστε και να ζούμε με την ανασφάλεια πως όλα κάποτε τελειώνουν; Γιατί κάθε μέρα να ζεις με ενδοιασμούς για το τι αξίζεις ή τι δεν αξίζεις; Ο έρωτας μπορεί να έχει όρια (μάλλον σίγουρα έχει), η αγάπη όμως δεν έχει!! Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό λοιπόν; Δεν είμαι ικανή και ΔΕ ΘΕΛΩ να δώσω τέλος σε τίποτα στη ζωή μου! Πάντα σκέφτομαι πρώτα τον άλλον ή μάλλον σκέφτομαι και τον εαυτό μου και συγκεκριμένα σκέφτομαι ΜΟΝΟ πως φαίνομαι από την οπτική γωνία του άλλου! Τη απαίσια που είμαι.. αναλύω εκ βαθέων το καθετί και μάλιστα σε τόσο αηδιαστικό βαθμό που δεν προλαβαίνω να ζήσω κάποια πράγματα. Φυσικά και εκτιμώ κάθε στιγμή που προσφέρει η ζωή και προσπαθώ να την εκμεταλλευτώ, αλλά φοβάμαι, ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΟΛΥ! Γιατί έχω πληγωθεί, και μάλιστα πάάάρα πολύ.. :/ Και αυτές μπορεί να φαίνονται συνηθισμένες κουβέντες και εμπειρίες ενός κοριτσιού στην εφηβεία, αλλά όταν βιώνεις στο μέγιστο βαθμό πως είναι να σε κοροϊδεύουν, να πειραματίζονται μαζί σου λες και δεν έχεις αξία ούτε αισθήματα, να έχουν, βέβαια, συνείδηση ζητώντας σου συγγνώμη, αλλά παράλληλα να έχουν το θράσος να το κάνουν μέσω μιας γαμημένης ιστοσελίδας ονόματι facebook.. (Θεέ μου έχω αποθημένα..) τότε σίγουρα γνωρίζεις περισσότερα πράγματα! Γι'αυτό, λοιπόν, δεν έχεις παρά να ευχαριστήσεις ακόμη και αυτόν που σου φέρθηκε έτσι, αφού παράλληλα σε έκανε να γνωρίσεις καλύτερα πως να αντιμετωπίζεις κάποιες καταστάσεις, να προχωρήσεις μπροστά και να νιώσεις ευγνωμοσύνη για τις στιγμές που σου προσφέρει κάποιος άλλος ;) <3
         Οι άνθρωποι, συνεχώς, δυσκολεύουν αντί να απλοποιούν τις ζωές τους! Άλλο ένα πράγμα που ποτέ δεν κατάλαβα και μάλλον δεν πρόκειται να καταλάβω.. Είναι δυνατόν να καθόμαστε μια παρέα γύρω από ένα τραπέζι πίνοντας κρασιά και μπύρες -οι μεθύστακες- χωρίς να έχουμε ένα φυσιολογικό και ενδιαφέρον θέμα συζήτησης πάρα να παίζει ή να στέλνει μηνύματα ο καθένας με το κινητό του (καταραμένη τεχνολογία) και να τσακωνόμαστε για το ποιός θα κάψει πρώτος το αποτσίγαρο στη λαμπίτσα θυέλλης του τραπεζιού; Πόση ανωριμότητα πιαααα;;; Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι! Τουλάχιστον το προτιμώ αυτό απ΄το να πηγαίνω να κάθομαι ατελείωτες ώρες μέσα σε μια πλατεία, πλημμυρισμένη από παιδιά που ουρλίαζουν και κάνουν σαν τα χαζά μόλις δουν κάποιον γνωστό μόνο και μόνο για να κάνουν εντύπωση και να αυξήσουν τη λίστα των γνωριμιών τους, λες και αυτά τα άτομα θα βρεθούν ποτέ στο πλευρό τους όταν θα το έχουν ανάγκη (αλλά ας μην κάνω γενικεύσεις). Θέλω να ξεχώρισω κάπως, να ξεφύγω απ'τη μάζα.. αλλά δεν το κάνω κυρίως γι'αυτό αλλά γιατί έτσι είμαι και κάποια πράγματα δε μου αρέσουν παρ'ολο που μπορεί να αρέσουν στην πλειοψηφία των παιδιών! Νομίζω πως αρκετά για σήμερα γιατί με περιμένει πολύ διάβασμα! Ας αρχίσω με ομοιόπτωτους προσδιορισμούς που τους συμπαθώ κιόλας.. :D Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε αγαπητοί αναγνώστες! Και να ξέρετε πως εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας όπως ακριβώς μας αρέσει και δε χρειάζεται να επηρρεαζόμαστε από κανέναν, ούτε να συμβιβαζόμαστε ΠΟΥΘΕΝΑ!

                                                      ΖΗΣΤΕ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ :)

        Καλωσήρθες στην πρώτη απόπειρα μιας βαρετής και σύνηθης ανάρτησης ενός μέσου έφηβου κοριτσιού που δεν το χωράει ο κόσμος για να εκφράσει τις ανησυχίες, τα πιστεύω, τις αμφιβολίες  και την ειρωνική καθημερινότητα. Γενικότερα οτιδήποτε στοιχειώνει το μυαλό του και το κρατάει εγκλωβισμένο ή ακόμη περισσότερο εξαρτημένο από πλήθος δαιμονίων!! (χεχε σαρκασμός στο έπακρο!) Τελικά είμαι αρκέτα φλύαρη, παρόλο που  δεν εκφράζω συχνά δυνατά την άποψή μου για κάτι προτιμώντας να την επεξεργαστώ και να την κρατήσω για τον εαυτό μου! Αυτήν την ιδιοτροπία ακόμη δεν την έχω καταλάβει.. υποθέτω πως μπορεί να ελλοχεύει πίσω της μια δόση ανασφάλειας ή βαρεμάρας ίσως :Ρ

          Επίσης, ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει την τόση λαχτάρα για τη δημιουργία blog.. Για του λόγου το αληθές ζήλεψα μια αρκετά ώριμη και ταλαντούχα ως προς τη διαχείριση του λόγου φίλη μου! Εδώ το παλιομοδίτικο πνεύμα μου θα έπρεπε να με αποτρέψει, δίνοντας μου τροφή για να συνεχίσω να ζωντανεύω τις σελίδες του εξευτελιστικά κοριτσίστικου ημερολογίου μου που αρχίζει ΠΑΝΤΑ με τη φράση: "Αγαπημένο μου ημερολόγιο..." και  η παράλειψη ενός θεοποιημένου αρσενικού είναι σίγουρα αδιανόητη! Ποτέ δεν είναι αργά όμως για μια καινοτομία και επιτέλους μια καταγραφή που θα φέρει ιδέες εύστοχες και όχι χαζές και κοριτσίστικες...
       Ξεκινώντας από την αρχή της σημερινής μέρας δεν έχω να παρατηρήσω κάτι το οποίο να μου κέντρισε το ενδιαφέρον -εκτός, βέβαια, από το μάθημα των Αρχαίων που η απάντηση μου για το γραμματικό ρόλο της λέξης "γεγονός" ως ουσιαστικό ήταν λάθος!!!!!!!! (φααααααααακ)  και ναι ειναι μετοχή (ο γεγονώς-η γεγονία-το γεγονός) αψυχολόγητοι οι αρχαίοι Έλληνες..- Ας αφήσω καλύτερα ασχολίαστη την ώρα των μαθηματικών γιατί θα αρχίσω πάλι τις πλατιολογίες περί του νοήματος των απόλυτων τιμών και των εκνευριστικών ριζών της νιοστής που ουδεμία σημασία για τη φτωχή και απλή ζωή μου έχουν! (αυτή τη στιγμή θέλω να βρίσω αλλά θα συγκρατηθώ, γιατί η πρώτη εντύπωση θέλω να είναι σοβαρή :Ρ) Δυστυχώς έχω καταντήσει σαν τα σπασικλάκια της άθλιας τάξης μου που μιλούν όλη την ώρα για τα μαθήματά τους λες και δεν έχουν κάτι άλλο ενδιαφέρον στη ζωή, αλλά η πρώτη λυκείου και γενικότερα το εκπαιδευτικό μας σύστημα με έχουν "χώσει" στα βαθιά!

 Τέλος πάντων, ας θίξω και λίγο το θέμα των αγοριών! Υπάρχουν πιο ανισόρροπα πλάσματα σε αυτή τη ζωή; (ρητορική) Πρέπει οπωσδήποτε και πάντα να σου βγάλουν την πίστη -ίσως για να τονώσουν τον ανδρισμό τους. Όταν σήμερα στις σκάλες συνάντησα αυτόν που έκανε εχθές τη φίλη μου να κλαίει και να στενοχωριέται, ήθελα να χειροδικήσω αλλά το μόνο που έκανα ήταν να ρίξω ένα επιθετικό βλέμμα! Πόσο δύσκολο είναι για έναν τύπο να μην είναι εγωιστής, να ξεκαθαρίζει εξ αρχής τις προθέσεις του και να μην πληγώνει προσπαθώντας να νιώσει αυτοϊκανοποίηση; Γιατί ο κόσμος να είναι τόσο γελοίος και τα αγόρια τόσο δειλά; Γιατί η λέξη ωριμότητα να συνδιάζεται κατά πλείστον με το γυναικείο φύλο; (μιλώντας πάντα με δεδομένα και όχι κάνοντας ρατσιστικές διακρίσεις) 
       Το νέο της εβδομάδας είναι πως στην τάξη μας έχουμε ένα καινούριο ζευγαράκι <3 Αν και το σενάριο καταντάει λίγο μονότονο και υπερβολικό, αφού ΟΛΗ την ώρα σαλιαρίζουν και φιλιούνται καθισμένοι στο ίδιο θρανίο, δίνοντας όση σημασία τους περισσεύει από το ρομάντζο τους στο μάθημα, είναι τόσο όμορφο και αξιοζήλευτο να έχεις κάποιον να αγκαλιάζεις αυτές τις κρύες μέρες του χειμώνα! (με μέτρο όμως ρε παιδιά, γιατί θα ξεράσω στο τέλος -ακόμη και στη γυμναστική μαζι τρέχουν.. πόσο φέιλ πια;;)

  Το απόγευμά μου είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Αν εξαιρέσω τα λιγούρια του γυμναστηρίου με το χαζοχαρούμενο χαμόγελο και το αρρενωπό στυλάκι, ύδρωσα και το ευχαριστήθηκα!!! Ακόμη περισσότερο μου αρέσε η διαδρομή για την επιστροφή στο σπίτι... ο ουρανός ήταν πολύ ωραίος και ήξερα πως σε λίγη ώρα θα ερχόντουσαν και οι φίλες μου στο σπίτι για να αρχίσουμε τις εποικοδομητικές συζητήσεις μας, ακούγοντας φοβερή μουσική, όπως πάντα!!! Τελικά οι θερμίδες που με κόπο έχασα έκαναν ξανά την εμφάνισή τους εφόσον φάγαμε πίτσα :/ Και τώρα που τελειώνει αυτή η μέρα επιβεβαιώνω για ακόμη μια φορά πόσο σημαντική είναι η φιλία στη ζωή και πόση δύναμη και σιγουριά μπορεί να σου δώσουν κάποια άτομα φτάνοντας στο σημείο να νιώθεις πως ζεις για αυτά! Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές που όταν τις μοιράζεσαι μετατρέπονται σε αναμνήσεις και αυτή η αίσθηση της συγκίνησης από ευτυχία θα μου δίνει πάντα κουράγιο και δύναμη για να συνεχίσω!!  LET ME BE.. (Thank you κοριτσάρες plus Mr Dolly :D )